شعر = شن‌های ناشنوا
سید محمد مهدی حسینی وفامهر
شن‌های ناشنوا
با سکوت ترسناک خود
ترسانیدند
رهگذران این دشت را
شن‌ها در ابدیت رویاها داشتند
از تنهائی دشت پر از شن تصویری دارم
که در صفحه آسمان قابش کردم
چه شگفت انگیز گشت
آسمان آبی
با این قاب مصور من
گویا آسمان مهمان دیگری داشت
هیچ صدائی نیست، جز صدای شعر / مجموعه شعر (۱) شعر یکم